Γιατί όταν είμαι μόνη μου τον σκέφτομαι πιο πολύ; Δε μπορώ να περιτριγυρίζομαι πάντα από ανθρώπους, ωστε να μην τον σκέφτομαι.... θέλω να'μαι χαρούμενη μόνη μου!
Τι θα γίνει μ'αυτην την κατάσταση;; Γιατί μου λείπει τόσο πολυ;; Ποτε θα τελειώνω μ'αυτο το μοιρολόι επιτέλους;
Ουφφφφφ.... έχει μια μερα χαρά θεού, που θα'πρεπε να εχω τη μουσική στη διαπασων και να τραγουδάω πάνω απ'τα πακέτα, και αντ'αυτού κάθομαι μ'ενα πλάκωμα στην καρδιά κι ένα κόμπο στο λαιμό.
Αι στο διάολο... ηλίθια είμαι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου